WODA – pierwotny terapeuta.

Skłaniamy się naturalnie do ruchu, do ciała, do tańca jako metody odblokowującej i leczącej. Słusznie, ale to woda jest pierwotnie tym żywiołem, z którym każdy ma do przerobienia jakąś lekcję.

Nasze życie zaczyna się w wodzie. To, jak w tej wodzie nam było, zapisane jest w pamięci komórkowej i determinuje na całe życie nasz układ nerwowy*.

W dorosłym życiu reagujemy często z przeszłych punktów. Z wielką siłą i ładunkiem emocjonalnym nieadekwatnym, do tego co dziś. Jakieś słowo, reakcja, lub jej brak – gdy dotknie naszej „starej”, nieuświadomionej rany, odpala w nas automatycznie trudne do poskromienia i zrozumienia emocje. Czasem to są traumy z okresu prenatalnego, czasem niemowlęcego, przedszkolnego, czasem późno dziecięcego. Najbardziej przykryte, są dla nas te z okresu prenatalnego. Z naszego czasu bycia w wodzie. Z naszego czasu tożsamości w pełni zależnej. Zależnej od mamy i tego, co ona w tamtym czasie niosła. Nasza wodna egzystencja jest dzieleniem emocjonalności z mamą. Symbiozą, która nie dla każdego była dobrym i bezpiecznym startem.

Dotyk. To pierwszy dostępny nam zmysł, który aktywuje się w ciele już po 5 tygodniu od poczęcia. To najbardziej pierwotne narzędzie, którym poznajemy wszystko to, co nas otacza.

Woda nas unosiła, kołysała, tuliła. Jej dotyk znamy najlepiej. Te pierwsze „dotyki” przynoszą konkretne konsekwencje na życie dorosłe.

Odpowiedź ma bezpośredni związek z tym, jak było w środowisku śródmacicznym. Może się okazać, że Twoja pamięć prenatalna i pamięć dotyku, pamięć wody, wcale nie jest dla Ciebie łatwa.

Może bycie w wodzie związane jest z dużym napięciem. Może w czasie prenatalnym było przy mamie trudno, a może poród nie był Twoim naturalnym pierwszym sukcesem przejścia, a stał się momentem nieoczekiwanego szarpania, zasysania, wypychania związanego z mechanicznym, wspomaganym porodem.

To w wodzie uczymy się zachowań obronnych i adaptacyjnych. Tu kształtujemy nasze predyspozycje do trwania w rozluźnieniu lub w napięciu. Z wody wychodzimy z określonymi uwarunkowaniami otwartości lub zamknięcia na świat.

 .

Z badań wynika, że stres wraca nas do pamięci prenatalnej. Reagujemy z pozycji pamięci komórkowej*. Reagujemy w sposób zbyt wyeskalowany i ma to bezpośredni związek z tym, czego nauczyliśmy się żyjąc w wodzie, w brzuchu mamy.

– Taka jest moja hipoteza.

I z tym Was na razie zostawię dobrego dnia!

…
*dla zainteresowanych rozszerzeniem wiedzy, polecam wartościowy artykuł naukowy: http://www.czasopismopsychologiczne.pl/files/articles/2003-9-podejcie-psychodynamiczne-w-psychologii-prenatalnej.pdf